Derhalve wordt er volop gezocht naar teelttechnische middelen die jaarrond een uniforme, smaakvolle tomaatproductie voortbrengen. Zowel de versmarkt als de verwerkende industrie zijn hierbij vragende partij. De consument tolereert niet langer een inferieure kwaliteit, die vaak samengaat met de hoge productievolumes.
Om aan deze kwaliteitseisen te voldoen moet een tomaat niet alleen perfect dieprood kleuren, maar ook over de ideale zoet/zuur-verhouding beschikken. Criteria als vorm, grootte, hardheid, houdbaarheid en duurzame productie zijn een basisvereiste geworden. De industrie verlangt op zijn beurt een hoog drogestofgehalte. Voor de telers zit er niets anders op dan al deze verwachtingen zo goed mogelijk in te willigen.
Daar de zoektocht naar smaakvollere tomaten zonder productieverlies lopende is, onderzoekt deze thesis de invloed van verschillende zout- en droogtestressniveaus op de productie en kwaliteit van tomaten. In combinatie met de plantwaterstatus en het microklimaat worden kwaliteitsparameters, zoals concentratie hexose-suikers (fructose, glucose en sucrose), concentratie organische zuren (citraat en malaat), hardheid en productie, gemeten. Aan de hand van deze metingen kunnen we zien in welke mate de gangbare teelttechnieken geoptimaliseerd kunnen worden.
De proefopzet bestond uit vijf verschillende behandelingen waaruit de opgelegde droogte- en zoutstress vergeleken kon worden met een controle behandeling. Zo waren er twee behandelingen waarin de watergift afnam van 100% tot 80% en tot 60% bij een EC (Elektrische Conductiviteit) van 2,7 mS cm-1 om het effect van de droogte te toetsen. Daarnaast bestond de behandeling omtrent zoutstress uit een watergift van 100% waarbij de EC steeg van 2,7 naar 4 mS cm-1 en tot 6 mS cm-1. De vijf behandelingen beïnvloeden het plantgedrag in die mate dat er (duidelijke) verschillen te zien zijn in sapstroom, stengeldiametervariatie, maximale dagelijkse krimp alsook in waterpotentiaal. Het sturen van het plantgedrag via de watergift en de elektrische geleidbaarheid van de voedingsoplossing wordt daarom best afgestemd op de omgevingsvariabelen waaronder de relatieve vochtigheid, de temperatuur en de fotosynthetisch actieve straling. De parameters omtrent het plantgedrag kunnen de vruchtproductie en de vruchtkwaliteit sterk beïnvloeden.
Globaal gezien wegen de behandelingen met de hoogste droogte- en zoutstress het meest door in het plantgedrag ten opzichte van de controle en andere behandeling. Bovendien kan gesteld worden dat de parameters het meest variëren onder de hoogste zoutstress. De tomaten die geteeld worden bij die omstandigheden brengen kleinere, donkerrodere en hardere vruchten voort die rijker zijn aan suikers en zuren ten opzichte van de controle- en de droogtestress behandelingen. Aangezien de smaak als beter wordt verondersteld wanneer de vrucht meer suikers bevat, kunnen we stellen dat de vraag van de consument naar smaakvollere tomaten beantwoord kan worden. Echter, kwaliteit is meer dan smaak alleen. Zo zijn ook de stevigheid, kleur en geur van een vrucht belangrijke aspecten, die doorslaggevend zijn bij de aankoop. Echter, het kleiner zijn van de vruchten zorgt voor een beduidend lagere opbrengst per plant. Dit brengt een verlies met zich mee, wat zich vertaalt in de nood aan een realistische meerprijs en de vraag of de consument bereid is deze te betalen. In dit verhaal moet een afweging gemaakt worden tussen het verlies aan kilo’s en het gewin aan smaak.
