Hoewel de wetmatigheden van een markteconomie onvermijdelijk ook bij ons leiden tot schaalverandering, wordt de Vlaamse land- en tuinbouw nog steeds gekenmerkt door familiale bedrijfsstructuren die hoofdzakelijk draaien op gezinseigen inbreng van arbeid en kapitaal. Familiale landbouw heeft ontegensprekelijk bepaalde troeven, maar tegelijk ondervindt het competitieve nadelen ten opzichte van regio’s waar zowel voedselproductie, -verwerking als -vermarkting in toenemende mate geconcentreerd worden via geïntegreerde ketens of multinationals.
Net zoals we dat voor andere basisbehoeften doen, moeten we de rol van de overheid op vlak van de voedselbasisbehoefte van de bevolking kritisch durven benaderen. Tot nader order is “billijke consumptieprijzen voor de bevolking, redelijke levensstandaard voor de landbouwbevolking” nog steeds verankerd in het oprichtingsverdrag van de Europese Unie.
Meer dan voorheen staan beide, voor allerhande beroeps en bevolkingsgroepen, vandaag onder druk. Zonder oog hiervoor in een sterk Gemeenschappelijk Landbouwbeleid (GLB), en in de Europese Strategieën, is het utopisch dat dit kan worden gewaarborgd. Ik zal dan ook alles in het werk stellen om het door de Raad en Europees Parlement hervormde GLB in 2023 in goede banen te leiden binnen onze Vlaamse context.
